Kennismaken met de nieuwe regiopredikant
“Dominee worden? Dat is niks voor mij.” Als middelbare scholier kwam het niet in mijn hoofd op. Godsdienst was saaaaaai. Ik ging ‘Boekhandel en Uitgeverij’ studeren in Amsterdam. Dat klinkt natuurlijk óók saai, maar het was Amsterdam… Voor een meisje uit Zwijndrecht een groot pluspunt. En het was een mooie mix van Nederlands en een middenstandsdiploma. Dat leek me boeiend.
Ik werd redacteur en uitgever, maar ging na een paar jaar werken, theologie studeren in deeltijd. Voor de hobby, dacht ik, want ik wilde nog steeds geen dominee worden. Maar door een aaneenschakeling van toeval (of noem je het dan roeping?) kwam ik toch in de kerk terecht. Als plaatselijk jeugdwerker, bij de landelijke kerk, als kerkelijk werker, en met een uitstapje in het onderwijs, dan toch tja, als dominee in Spijkenisse en later in Engelen.
Ik houd van oude vormen, maar niet ‘omdat het zo hoort’, ik houd van de verhalen, maar niet van betweterigheid, ik houd van de gemeenschap, maar niet van geslotenheid, ik houd van de brede traditie, maar niet van angst en exclusiviteit.
Uiteindelijk is dat precies waarom ik dus wél dominee ben geworden. Om de kerk te helpen zichzelf weer te zijn: een beweging van mensen die zoeken naar het Koninkrijk van God dat de wereld op zijn kop zet, dat machtsverhoudingen uitdaagt en alle mensen tot hun recht laat komen.
Dat is niet altijd makkelijk, maar wel heel waardevol. Omdat ik geloof dat je door nieuwsgierig en open in de wereld te staan, kunt ontdekken dat God ook daar aan het werk is. Als kerk hebben we niet alleen veel te brengen, we mogen ook ontdekken wat ons aangereikt wordt. Zo kun je kerk zijn vanuit een prachtige traditie, maar volop in deze tijd.
Ook op de Brabantse Wal. Fijn om nu hier te kunnen werken en samen met collega’s, kerkenraden en alle mensen in en om de kerken te gaan (her)ontdekken:
* hoe mooi een levendige gemeenschap is als die zoekt naar sporen van Gods koninkrijk in deze wereld
* hoe relevant de bijbelverhalen zijn, juist nu
* en hoe we dat kunnen ervaren in bekende én nieuwe vormen.
Dat zal voor de een volkomen logisch en zelfs wat saai klinken. De ander zal het best spannend vinden. Daarom wil ik jullie uitnodigen om mee te doen en te denken. Want ik kan en wil het niet alleen.
De komende weken ga ik kennis maken met de gemeentes én met de omgeving. Willen jullie met me delen waar ik dan moet zijn? Wat is kenmerkend voor deze regio, wat hoort bij jouw dorp of stad, waar ligt geloof voor het oprapen en waar is geloof hard nodig?
Deel het met me! Schrijf het op een kaartje voor bij mijn verbintenisdienst, of stuur het me via mail, Signal (of WhatsApp). Misschien wil je me wel uitnodigen voor een voetbalwedstrijd of bijeenkomst van de Rotary, misschien wil je samen een stuk wandelen of weet jij in welke kroeg ik wat móet drinken… Ik hoop dat jullie mijn gids willen zijn en zo een stukje mee op willen lopen in de kennismaking.
Samen met de werkgroep ga ik aan de slag om kaders te vinden voor dit werk, samen met u en jou hoop ik ook concreet aan de slag te gaan. Lijkt het je leuk en belangrijk om hier nog meer over mee te denken en hieraan mee te doen? Laat het dan weten dan overleggen we hoe dat kan. We mogen tenslotte samen op weg naar Gods toekomst.
En verder:
Ik woon in Wagenberg, dus ietsje verderop. Daar woon ik in een kleine woongemeenschap. We hebben een moestuin, wat kleinvee, lieve honden, eigenwijze katten en een appartement dat we verhuren. We delen het leven (aandacht, eten, zorg) met allerlei mensen om ons heen. We vinden het fijn en belangrijk dat we ruimte en tijd kunnen houden voor meer mensen dan alleen onszelf.
Ik houd van hardlopen (zie ik je 2 november bij de Vestingloop in Bergen op Zoom, of volgend jaar in Steenbergen?), lezen en bakken en koken. Ik vind het fijn als mensen zeggen wat ze op hun hart hebben, ook als dat positief is overigens. Maar een weerwoord is ook heel waardevol. Daarom kijk ik ernaar uit om ook u te leren kennen.
Bij de borrel na afloop kunnen we elkaar dan de hand schudden. En vergeet dat kaartje niet…