Keihard zijn ze. De stoere influencers waar veel mensen zich door laten leiden. Op weg naar het snelle geld en succes. Als je niet slaagt, dan faal je. Je moet veel geld verdienen, zelfstandig zijn, een strak afgetraind lijf hebben, de juiste dure kleding dragen. En je vooral niks aantrekken van anderen die het minder hebben. Ja, of misschien omdat je er zo leuk bij afsteekt, als succesvol figuur tussen de loosers.
Het is niet nieuw. Het is ook de werkelijkheid waarin Lucas het kerstverhaal zich laat afspelen.
Dat begint met regels en bevelen – allemaal terug naar je eigen land!
Daarna lezen we hoe succesvolle zakenmannen er geld aan weten te verdienen – er was geen plaats in de herberg voor wie niet heel veel geld had. Of was het toen ook al beleid? Dat we zorgen voor minder opvangplaatsen, slechte omstandigheden, zodat de vreemdelingen zich hier niet thuis kunnen gaan voelen?
Maar dan gebeurt er een klein wonder. Want midden in die harde wereld, wordt er een klein kind geboren. Nietszeggend, in de wereldgeschiedenis van succesvolle mensen. Allesbetekenend in de wereld van liefde, licht en (samen)leven.
Jezus werd niet geboren in een fijne woonkamer onder de kerstboom, niet in een succesvolle onderneming en ook niet in een kerkgebouw. Hij werd geboren op een plaats en moment waarop hij misschien wel het minst welkom was.
Dat is een lastige kerstboodschap.
Als wij Jezus willen ontmoeten, zullen we erop uit moeten, naar dat soort plaatsen. Niet alleen met kerst, maar telkens weer. Dat vraagt wat van ons.
Het vraagt dat we open armen hebben, zoals die ene herbergier die niet onverschillig bleef, maar over mogelijkheden ging denken, in plaats van over vette winst.
Het vraagt dat we net zo’n open hart hebben als die (pleeg)vader die niet leefde vanuit biologische feiten, en volgens ‘hoe het hoort’, maar vanuit zijn hart.
Het vraagt dat we een open geest houden voor onverwachte dingen, zoals die daklozen op de velden, die het goddelijke nieuws binnen lieten komen in hun harde levens en ernaar gingen leven.
En het vraagt dat we open oren hebben, voor woorden die er werkelijk toe doen, die goed en leven gevend zijn, zoals die moeder die zo goed wist welke woorden ze in haar hart moest bewaren.
Ik hoop dat wij de kerstboodschap mee kunnen nemen in ons (kerkelijk) leven, de komende tijd. Dan kunnen we met elkaar op weg gaan om samen te ontdekken waar we ook in onze tijd Jezus kunnen ontmoeten op de Brabantse Wal.
En intussen: een mooie kerst gewenst, met allen die u dierbaar zijn en allen die u dierbaar kunnen worden.
Ds Marloes Meijer
Kennismaken met de nieuwe regiopredikant
“Dominee worden? Dat is niks voor mij.” Als middelbare scholier kwam het niet in mijn hoofd op. Godsdienst was saaaaaai. Ik ging ‘Boekhandel en Uitgeverij’ studeren in Amsterdam. Dat klinkt natuurlijk óók saai, maar het was Amsterdam… Voor een meisje uit Zwijndrecht een groot pluspunt. En het was een mooie mix van Nederlands en een middenstandsdiploma. Dat leek me boeiend.
Ik werd redacteur en uitgever, maar ging na een paar jaar werken, theologie studeren in deeltijd. Voor de hobby, dacht ik, want ik wilde nog steeds geen dominee worden. Maar door een aaneenschakeling van toeval (of noem je het dan roeping?) kwam ik toch in de kerk terecht. Als plaatselijk jeugdwerker, bij de landelijke kerk, als kerkelijk werker, en met een uitstapje in het onderwijs, dan toch tja, als dominee in Spijkenisse en later in Engelen.
Ik houd van oude vormen, maar niet ‘omdat het zo hoort’, ik houd van de verhalen, maar niet van betweterigheid, ik houd van de gemeenschap, maar niet van geslotenheid, ik houd van de brede traditie, maar niet van angst en exclusiviteit.
Uiteindelijk is dat precies waarom ik dus wél dominee ben geworden. Om de kerk te helpen zichzelf weer te zijn: een beweging van mensen die zoeken naar het Koninkrijk van God dat de wereld op zijn kop zet, dat machtsverhoudingen uitdaagt en alle mensen tot hun recht laat komen.
Dat is niet altijd makkelijk, maar wel heel waardevol. Omdat ik geloof dat je door nieuwsgierig en open in de wereld te staan, kunt ontdekken dat God ook daar aan het werk is. Als kerk hebben we niet alleen veel te brengen, we mogen ook ontdekken wat ons aangereikt wordt. Zo kun je kerk zijn vanuit een prachtige traditie, maar volop in deze tijd.
Ook op de Brabantse Wal. Fijn om nu hier te kunnen werken en samen met collega’s, kerkenraden en alle mensen in en om de kerken te gaan (her)ontdekken:
* hoe mooi een levendige gemeenschap is als die zoekt naar sporen van Gods koninkrijk in deze wereld
* hoe relevant de bijbelverhalen zijn, juist nu
* en hoe we dat kunnen ervaren in bekende én nieuwe vormen.
Dat zal voor de een volkomen logisch en zelfs wat saai klinken. De ander zal het best spannend vinden. Daarom wil ik jullie uitnodigen om mee te doen en te denken. Want ik kan en wil het niet alleen.
De komende weken ga ik kennis maken met de gemeentes én met de omgeving. Willen jullie met me delen waar ik dan moet zijn? Wat is kenmerkend voor deze regio, wat hoort bij jouw dorp of stad, waar ligt geloof voor het oprapen en waar is geloof hard nodig?
Deel het met me! Schrijf het op een kaartje voor bij mijn verbintenisdienst, of stuur het me via mail, Signal (of WhatsApp). Misschien wil je me wel uitnodigen voor een voetbalwedstrijd of bijeenkomst van de Rotary, misschien wil je samen een stuk wandelen of weet jij in welke kroeg ik wat móet drinken… Ik hoop dat jullie mijn gids willen zijn en zo een stukje mee op willen lopen in de kennismaking.
Samen met de werkgroep ga ik aan de slag om kaders te vinden voor dit werk, samen met u en jou hoop ik ook concreet aan de slag te gaan. Lijkt het je leuk en belangrijk om hier nog meer over mee te denken en hieraan mee te doen? Laat het dan weten dan overleggen we hoe dat kan. We mogen tenslotte samen op weg naar Gods toekomst.
En verder:
Ik woon in Wagenberg, dus ietsje verderop. Daar woon ik in een kleine woongemeenschap. We hebben een moestuin, wat kleinvee, lieve honden, eigenwijze katten en een appartement dat we verhuren. We delen het leven (aandacht, eten, zorg) met allerlei mensen om ons heen. We vinden het fijn en belangrijk dat we ruimte en tijd kunnen houden voor meer mensen dan alleen onszelf.
Ik houd van hardlopen (zie ik je 2 november bij de Vestingloop in Bergen op Zoom, of volgend jaar in Steenbergen?), lezen en bakken en koken. Ik vind het fijn als mensen zeggen wat ze op hun hart hebben, ook als dat positief is overigens. Maar een weerwoord is ook heel waardevol. Daarom kijk ik ernaar uit om ook u te leren kennen.
Bij de borrel na afloop kunnen we elkaar dan de hand schudden. En vergeet dat kaartje niet…